و این آغاز بیگانگی من با خودم است نوشتن اولین نشانه بیگانگی من با کسی است که از کودکی تمام روز با من بوده است و شب که از نیمه گذشت یواش یواش از دیوار واقعیت ها میپرم بدون اینکه به خودم بگویم راستش را بگویم هر وقت به خودم گفتم به من گفت این خیال پردازی ها ماله یک کودک دو ساله است شاید او راست بگوید و من اشتباه میکنم ولی این دزدی شبانه هرشب انجام میشود و من آرام از دیوار ها میپرم از پرچین ذهن ها میپرم بعضی وقت ها به باغی میرسم که در آن باغ من پادشاهی هستم پیروز و فاتح البته گاهی هم گدایی میشوم که گلیم بر دوش دارم و فال حافظ میگیرم در شهر خیال من خیابانی هست که رنگش همیشه سیاه و سفید است شاید حاصل باوری باشد که همیشه نسبت به رنگ ها داشتم انعکاس های مسخره و دروغین خورشید نمیدانم شاید ! ساعت دوباره مثل هر شب چهار را نشان می دهد و من میروم تا من روزمرگی کند !